Dagboek deel twee: Hoofdpersonage is Laila
Ik ben Laila, ik vertel nu in dit dagboek over mijn levensverhaal. In
1987, was ik negen jaar oud en leefde ik samen met mijn vader Babi en mijn
mammie in Kabul. Het was lente en mijn beste vriendje Tariq was met zijn ouders
op bezoek bij zijn zieke oom in Ghazni. Tariq was een jongen met één echt been
en het andere been was van kunststof. Ik kwam er al snel achter dat ik hem heel
erg miste. Zeker omdat mammie uren aan een stuk in haar bed bleef liggen en ik
niets te doen had. Mammie vergeleek met steeds mijn oudere broers die deelnamen
aan de oorlog tegen de Sovjets.
 |
| Tekstvlak: De vlag van de Sovjets |
Op een dag wanneer
ik terugkwam van school en naar huis wandelde, werd ik geteisterd door Khadim
en zijn slechte vrienden. Ze beschoten me met een waterpistool, gevuld met
urine.
Na enkele weken kwam
Tariq terug en gaf hij Khadim er eens goed van langs met zijn valse been.
Sindsdien heeft hij me nooit meer lastiggevallen. Soms maakte we samen, Tariq
en ik, ons huiswerk in zijn kamer en dan lagen we dicht tegen elkaar aan op de
grond.
Mammie was nog
steeds ziek van het wachten op haar zonen, maar op een dag kwam een man met het
nieuws dat haar zonen overleden waren. Het werd een zeer moeilijke begrafenis
voor haar. Ik heb mijn broers nooit echt gekend, omdat ik zeer jong was als ze
mij en mijn ouders verlieten.
Vanaf dan
verergerden mammie haar kwalen zeer erg: pijn in haar borst, gewrichtspijn,
zweten en die voortdurende hoofdpijn.
In april 1988, kwam
er groot nieuws: de Sovjets zouden over negen maanden Afghanistan verlaten.
Hiermee had mammie nog geen rust gevonden. Ze zou pas gerust zijn als de
Mujahedin Kabul hadden verlaten.
Uiteindelijk, drie maanden voor ik elf werd verlieten de laatste konvooien
Kabul en drie jaar later, was de oorlog met de Sovjets afgelopen. Mammie gaf
een spetterend feest voor de buren. Tegen die tijd was Tariq al een echte man,
hij rookte en liep steeds bij enkele stoere jongens.
Niet snel na de overwinning van de Sovjets,
werd er alweer gevochten, maar nu niet ver van Kabul. Je hoorde iedere
raketinslag. Mensen verlieten zelden of nooit hun huizen. Mammie kleedde zich opnieuw
in het zwart en kroop opnieuw in bed. Het was in die tijd, dat Giti vermoord
werd en dat Hasina uitgehuwelijkt werd en verhuisde. Vele mensen trokken weg
uit Kabul. Tariq had een wapen gekocht om mij te beschermen, het was de eerste
stap naar onze verliefdheid: we kusten enkele keren. Na enkele weken verlieten
ze Kabul. Net voor zijn vertrek deden we iets, waarvoor we normaal nooit
vergeven zouden worden: het liefdesgenot had ons gedwongen om met elkaar naar
bed te gaan. Hij vroeg of ik met hem mee wou gaan, maar ik kon mijn ouders niet
in de steek laten.
Na zeventien dagen
besloten mijn ouders ook naar Pakistan te trekken net zoals Tariq, maar na het
inpakken, sloeg het noodlot toe. Er was een raketinslag net naast ons huis en
ik lag bewusteloos op de grond. Waar mijn ouders zijn weet ik niet en of ik
Tariq ooit nog zal terugzien is de grote vraag.
 |
| Delen van Kabul zijn vernietigd door raketinslagen. Ook het huis van Laila is vernield. |
Ik wacht nog steeds op wat meer spanning in het verhaal. Ik lees liever boeken die wat actie bevatten anders ga ik mij rap gaan vervelen. Al vind ik het al iets aangenamer om te lezen. Alleen jammer van die moeilijke woorden die cursief staan. Ik had het er bij het vorig deel ook al moeilijk mee. Al zorgde het nu voor minder problemen. Ik vond het leuk dat de tijd waarin het zich afspeelt een beetje aanleunt bij onze les geschiedenis. Zo herken je het communisme en de Sovjet. Dit hebben we veel besproken bij de Koude Oorlog. Het was dan ook leuk om deze periode eens vanuit Afghanistan te bekijken. In dit deel zijn er ook enkele flashbacks als ze zaken gaat vergelijken met vroeger. De vertelde tijd is langer dan de verteltijd. Dit deel speelt zich af over enkele jaren. Uw personage vind ik goed gekozen, omdat we het verhaal nu vanuit haar standpunt volgen in de hij/zij-verteller. Ik moet zeggen dat ik verbaasd was toen ik las dat Tariq, maar 1 been had. Ik vind het dan ook zeer mooi dat ze hem niet in de steek liet. De liefdesscènes was ik wel blijkbaar al vergeten. De oorlog waarin ze zaten vond ik goed verteld; je werd er een beetje in meegesleurd en je kon je beter inleven zo.
BeantwoordenVerwijderenDag Timothy
BeantwoordenVerwijderenDoordat je veel boeken leest van verschillende genres leer je eigenlijk omgaan met verschillende opbouwtypes van spanning, maar als jij zegt dat je meer van actie houdt, dan veronderstel ik dat je jouw meeste tijd besteed aan het lezen van thrillers of detectiveverhalen. Daar zit heel wat meer spanning in. Persoonlijk zou ik aanraden om ook wat meer andere boeken te lezen, dan zal je meer openstaan voor andere opbouwtypes van spanning, tenzij je echt alleen maar houdt van spanning, dan lees je inderdaad beter alleen maar deze bovenstaande genres.
De moeilijke en cursieve woorden in het verhaal zijn inderdaad heel irritant om steeds te gaan op-zoeken in het register achteraan het boek. Maar zoals alles in het leven went het wel. Naarmate ik vorderde, kon ik persoonlijk de betekenissen al een beetje inschatten.
Positief aan het boek is dat je het boek kunt linken met de lessen geschiedenis van de Koude Oorlog, zo zie je inderdaad het standpunt eens vanuit het verhaal van Afghanistan, later zal je merken dat de Taliban, de Sovjet-Unie zal laten verdwijnen en de macht grijpen, tot op heden heersen ze nog steeds in Afghanistan en dat gedeelte van het verhaal zullen we niet zien in de lessen geschiedenis.
De relatie tussen Tariq en Laila is inderdaad heel mooi, ook al heerst er steeds een gespannen sfeer als andere jongens hem uitdagen, toch blijft Laila in zijn buurt en het maakt haar niet uit of hij nu één been heeft of twee.
De oorlog maakt het bovendien ook spannender omdat de relatie tussen Laila en Tariq verdwijnt. Je wilt weten wat Laila gaat doen om hem achterna te gaan of je vraagt je ook af of Tariq zou terugkeren voor haar. Het is en blijft een mooi koppel, dat uiteengedreven wordt door de oorlog.
Ja dat zou ik kunnen doen, maar ik lees in feite niet zo graag en ik heb daar niet zo veel tijd voor. dus ik heb liever de boeken die snel lezen en snel op gang komen. De cursieve woordjes zorgden er ook voor dat ik het minder graag las, maar ze werden wel minder storend na een tijd. Het gaf het verhaal toch een beetje iets leerrijks vond ik. De oorlog speelt toch een mooie en belangrijke rol in dit verhaal en het zorgt toch voor dat beetje actie en spanning die ik dan zoek in een boek.
BeantwoordenVerwijderen