Blog 4: Het einde nabij

Dagboek deel drie (2): Hoofdpersonage is Mariam

Afghaans ziekenhuis

Universiteiten en bioscopen sloten, mannen werden geslagen, … kortom vele mensen verloren hun rechten door de Taliban. Rasheed maakte zich niet druk om de Taliban. Alles wat hij moest doen, was een baard laten groeien. Op een dag lag ik in mijn kamer met Aziza, Laila hield een ijzeren spaak in haar handen, omdat ze haar afvroeg of ze evenveel zou houden van Rasheeds kind als van Tariqs kind. Gelukkig heeft ze haar eigen nooit beroofd van het kind.  In september 1997 zat Lalia samen met Aziza, Rasheed en mij in het ziekenhuis. Laila was zo slap als een vod, want ze zou gaan bevallen. Maar de ziekenhuizen waren gescheiden voor mannen en vrouwen en we kregen in ieder ziekenhuis te horen, dat het bestemd was voor mannen. Na vele uren zoeken vonden ze in Rabia Balkhi een vrouwenziekenhuis. Ze werd zonder verdoving behandeld en de baby werd geboren met een keizersnede, het was een jongetje en kreeg de naam, Zalmai.

De zomer van 2000, was het nog droger, dan de voorbije zomers, het was een stoffenhandelaar, die in slaap viel met een niet gedoofde sigaret. De man overleefde de brand, maar de naburige winkels gingen in vlammen op, Rasheeds winkel was ook deels verwoest, hij besloot om hem te verkopen. De daarop volgende maanden was het hongerlijden voor ons en zeker toen het geld op was. Rasheed en ik besloten op een dag naar Intercontinental Hotel te gaan, om naar mijn vader te bellen om hulp, maar die zouden we nooit meer krijgen, hij was dood.

In april 2001 was er geen andere mogelijkheid om Aziza naar een weeshuis te brengen. Het was zeer hard voor ons en zeker voor Laila en Zalmai. Laila had haar wijsgemaakt, dat ze naar een huis zou gaan waar ze alles zou gaan leren. Laila probeerde ieder week naar Aziza te gaan, maar ze werd soms mishandeld door de Taliban tijdens de tocht naar het weeshuis, omdat je als vrouw niet alleen over straat mocht gaan.

Uiteindelijk had Rasheed werk gevonden. Op een dag, wanneer ons gezin samen naar Titanic City waren geweest, moest Rasheed vlug weg naar zijn werk. Wanneer Laila, Zalmai en ik terugkeerden, was het een moment dat Laila’s en mijn leven volledig veranderde. Tariq stond aan ons huis. Tariq en Laila praatten uren bij en Laila vertelde het verhaal over de man die beweerde dat hij dood was. Tariq vertelde over zijn verblijf in een vluchtelingenkamp, in een cel, over de dood van zijn vader en moeder en over zijn werk in het Intercontinental Hotel en nu herinnerde ik me dat ik de portier ergens van kende, het was de oude vriend van Laila, Tariq.

Het was Zalmai die Rasheed vertelde dat Laila een nieuwe vriend had, Tariq. Het duurde niet lang vooraleer de razernij van Rasheed losbarstte. Zalmai werd naar zijn kamer gebracht en de deur werd op slot gedaan zodat hij niet kon ontsnappen. Rasheed pakte zijn riem en sloeg verscheidene keren op de naakte huid van Laila, maar Laila sloeg met blote vuist terug.

Vanaf dat moment wist ik dat ik moest ingrijpen, want Laila was al volledig blauw aan het worden, omdat ze werd gewurgd. Ik ging naar het tuinhuisje en pakte de spade. Ik riep Rasheeds naam en hij keek op. Ik sloeg hem twee keer in het gezicht. Zijn tijd was voorbij.

Vrouwengevangenis in Afghanistan

Later werd Laila wakker en begroeven we hem in de tuin. Laila kroop bij Zalmai in bed en vertelde dat Rasheed op reis was vertrokken. De volgende ochtend had ik besloten om de waarheid te vertellen. Ik werd veroordeeld en wachtte in de vrouwengevangenis op mijn ophanging. Ik maakte enkele vriendinnen, maar iedereen keek op naar mij, omdat ik mijn man had vermoord en daar was ik blij om. Ik liet geen enkel bezoek of brief toe, want anders zou ik willen terugkeren naar mijn vroegere leven. Ik dacht er weinig of niet aan tot wanneer ik de plaats toetrad, waar mijn laatste uur geteld was. Ik wou leven, maar tevergeefs de dood kwam me toch achterna.