Dagboek deel drie (1): Hoofdpersonage is Laila
 |
| Huiselijk geweld tegen Afghaanse vrouwen |
Rasheed en ik
maakten veel ruzie. Hij zei, dat de baby een krijgsheer was, omdat Aziza steeds
weende. Het was dan ook op een bepaalde dag een aanleiding om Mariam te slaan,
omdat zij volgens Rasheed mij had gedwongen om Rasheed iedere keer op zijn
plaats te zetten bij een ruzie. Ik kwam naar boven en zorgde ervoor dat Rasheed
met zijn riem niet kon slaan op Mariam. Enkele dagen later namen we beiden een
pauze en dronken samen koffie, sindsdien waren we geen vijanden meer
Wanneer we
aankwamen op het Lahore Gate busstation, zouden we een bus nemen om Kabul te
verlaten en Pakistan binnen te komen, maar we moesten eerst iemand hebben die
ons tickets kon bezorgen. Ik sprak een jonge magere man aan en die zou zorgen
voor de tickets, ik gaf hem ons geld. Niet veel later kwam de bus, maar wij
mochten er niet op. We werden ondervraagd. We zeiden dat Mariam mijn moeder was
en dat zij en ik onze man verloren hadden, maar dat we gelukkig nog Aziza en
elkaar hadden. Ze geloofden ons niet en we werden teruggebracht naar ons huis.
 |
| Aziza en Laila |
Ik werd wakker bij
Mariam en Rasheed, maar dat wist ik toen nog niet omdat ik onderhevig was aan
de roze pillen die me alle heldere gedachten benamen. Ik was doof geworden in
één oor door de raketaanval, die ik
immers als enige overleefde. Ongeveer een maand na de explosie kwam Abdul
Sharif op bezoek. Hij beweerde dat hij bevriend was geraakt met Tariq doordat
ze beiden in het ziekenhuis lagen. Hij had een bloedvergiftiging en Tariq zat
in een bus toen die geraakt werd door een raket. Tariq had vele brandwonden.
Hij had verschillende darmklachten, waardoor hij vele operaties moest ondergaan
en hij had zijn andere been ook al verloren. Zo ontstond er een vriendschappelijke
relatie tussen Abdul en Tariq, hoewel Tariq veel last had van de verwondingen
en onderhevig was aan pijnstillers,
zoals morfine. Abdul vertelde over zijn leven, Tariq daarentegen vertelde maar
weinig en als hij iets vertelde was het over mij. Op een nacht werd Abdul
wakker en waren artsen druk bezig met Tariq. De volgende morgen werd aan Abdul
verteld dat Tariq gevochten had voor zijn leven. Maar toch bleef hij alleen
achter in de kamer met naast hem alleen maar het lege bed. Dit hele verhaal vertelde
Abdul mij, ik was er kapot van. Ik had mijn ouders verloren, mijn vrienden en
nu was ik er ook zeker van dat ik Tariq nooit meer zou zien.
Die avond at ik
voor het eerst met mijn nieuwe gezin aan tafel. Rasheed bleef maar kletsen over
politiek en vergeleek mij met een Mercedes en Mariam met een Volga, ik was
volgens hem waardevoller dan haar.
Niet veel later,
kwam Mariam me vragen of ik met Rasheed wou trouwen. De volgende dag had de trouw
plaats en was ik niet langer alleenstaand op mijn veertienjarige leeftijd. Het
was dan ook die dag, dat we voor het eerst het bed deelden.
Enkele dagen later
hadden Mariam en ik een woordenwisseling. Zij betichtte me van het feit, dat ik
haar man afnam en haar leven. Ik zei haar dat het nooit de bedoeling was
geweest, maar ze was te boos om het tot haar door te laten dringen. Ik voelde
me machteloos, maar ik begreep haar wel. Vanaf dan hielp ik ook in het
huishouden, ook al voelde ik me niet altijd zo goed, wegens het feit dat ik
zwanger was door Tariq. Het was een troost voor mij om nog iets te dragen wat
van hem en van mij was. Gelukkig dacht Rasheed, dat het zijn kind was.
We besloten om
samen het huis te ontvluchten en naar Pakistan te gaan, wanneer die dag aangebroken
was, wachtten we met inpakken tot wanneer Rasheed naar zijn schoenwinkel
vertrok.
Die dag kregen
Mariam en ik slagen. Mariam werd in de schuur gestopt en Aziza en ik in Mariam
haar kamer. We verbleven er dagenlang, zonder eten of drinken. Mijn laatste
uren waren geteld, tot wanneer ik bevrijd werd.
In september 1996,
twee jaar na onze ontsnapping werd Kabul bevrijd door de Taliban. Iedereen was
blij dat het rustiger was in Kabul. Spijtig genoeg verloren de vrouwen hun
rechten: vrouwen mochten niet meer zingen, niet meer de straat op, maar mannen
mochten ook niet meer schaken, kaarten, gokken, boeken lezen of schrijven…
Laila heeft geluk gehad dat ze het heeft kunnen overleven. Tarfiq heeft het geluk minder aan zijn kant, als je ziet dat hij weer een been verliest. Je merkt wel dat hij een zeer sterke persoonlijkheid heeft en dat hij telkens blijft vechten voor zijn leven. Dat Mariam aan Laila vroeg om met Rasheed te trouwen vond ik wel maar iets raar. Waarom zou ze aan iemand anders vragen om met haar eigen man te trouwen. Ik vond dit een beetje verwarrend. Ik vind ook dat de meisjes wel op erg jonge leeftijd gaan trouwen. Al is dit waarschijnlijk eigen aan de cultuur. Er werd in dit deel veel veranderd van vertelperspectief, maar het stoorde niet echt, want het werd altijd aangegeven vanuit standpunt je aan het volgen was. Ook werd je nog altijd meegesleept in de omstandigheden waarin ze zich bevinden.
BeantwoordenVerwijderenLaila had inderdaad veel geluk in tegenstelling tot haar ouders die de raketinslag niet overleefden. Tariq verloor niet alleen zijn tweede been, maar ging ook dood aan de verwondingen, dat zei Abdul althans, maar hij had gevochten voor zijn leven tot het bittere eind volgens Abdul. Mij choqueerde het ook dat Laila op zeer vroege leeftijd wou trouwen met een veel oudere man, maar ja ze wist niet beter. Anders zou ze waarschijnlijk op straat zijn beland en doodgaan van de honger of verkracht worden ….
BeantwoordenVerwijderenJa, vaak wordt ieder hoofdstuk afgewisseld, waarbij Mariam en Laila eens het verhaal vertelt, zo krijg je inderdaad steeds een andere kijk op de situatie. In het begin zijn de twee vrouwen elkaars tegenpolen, maar doordat er afgewisseld wordt van hoofdpersoon, krijg je voor beide personen sympathie. Je voelt stilaan ook dat de twee vrouwen toenadering zoeken om een plan te bedenken om van Rasheed af te geraken.
Ik denk dat er nu meer spanning is in het boek, waardoor je vlotter de tekst zult lezen en je jezelf-meer aangetrokken voelt tot het verhaal. Timothy, hopelijk vind je de spanningsopbouw nu wel beter dan in de eerste delen, want bij de vorige delen was dat zowat de afremmende factor om niet te zeggen, dat het verhaal minder interessant was.
Ik vind het persoonlijk veel te vroeg, maar als het niet anders kan dan valt het te begrijpen en het is misschien eigen aan de cultuur. Het geeft het verhaal toch een meerwaarde die afwisseling. Zo leer je beide personages nog beter kennen en zie je hoe ze elkaar toch beter en beter gaan leren kennen. Wat toch belangrijk is voor het verdere van het verhaal. Het verhaal vind ik op zich wel al verbeterd, maar het zal nooit echt mijn ding worden, denk ik.
BeantwoordenVerwijderen